De Kollumerwaard wordt, net als andere gebieden in Nederland, door de konikspaarden en schotse hooglanders begraasd, uit het oogpunt van natuurlijk beheer. Ik kom graag in dat gebied, alhoewel het op de fiets een behoorlijke tocht is natuurlijk. Er is altijd wel een mooi plaatje te maken en het was ook nog eens prachtig weer. Dus besloot ik vandaag richting Dokkumer Nieuwe Zijlen te gaan, door de Kollumerwaard heen.

In Nederland werden koniks voor het eerst in 1981 geïntroduceerd in het natuurbeheer door de bioloog Gerben Poortinga. [..] Poortinga verlangde van de beheerders dat strikt natuurlijke kuddevorming zou plaatsvinden zonder dierverzorgende maatregelen en dat overbevolking uitsluitend aselect en op basis van ecologische ontwikkelingen van het gebied zouden plaatsvinden. (Wikipedia)

De gevolgen daarvan zag ik vandaag voor mijn eigen ogen: de strijd om de gunst van de dames was kennelijk in volle hevigheid gevoerd. Eén hengst was flink gewond aan zijn hoofd, het was een flinke open hoofdwond. Dat zag er bepaald niet fijn uit, ik heb er dan ook geen foto van gemaakt. Als ik het zo inschat gaat het dier dit niet overleven. En aangezien men ‘de natuur zijn gang wil laten gaan’ heeft Staatsbosbeheer bellen ook geen zin. Die gaan écht géén dierenarts sturen.

Maar verder leek de strijd al achter de rug te zijn toen ik aankwam. Totdat ik opeens wat onrust bespeurde en de strijd voor mijn ogen losbarste. Kort maar hevig overigens. De ‘winnaar’ ging daarna even uitgebreid vlak bij mij staan, het leek wel alsof hij even kwam poseren! Een paar prachtige foto’s van kunnen maken.

Torenvalken

Van de ‘knokpartij’ is slechts één foto, bovenstaand, goed genoeg gelukt om hier te plaatsen. Maar voordat ik daar aankwam was ik direct buiten Noordhorn al verrast door een Torenvalk die vrij plotseling in beeld kwam en in het weiland neerdaalde. Zonder prooi zo te zien maar wel redelijk dichtbij. Dat leverde al mooie plaatjes op. Terugreis, eveneens vlak bij Noordhorn (Mokkenburg) werd de fietstocht afgesloten met Torenvalkjes!

Naast Torenvalken ook weer veel buizerds gezien vandaag. En reigers! Zowel zilverreigers als blauwe reigers.

De fietstocht ging dus richting Dokkumer Nieuwe Zijlen, door de Kollumerwaard, vervolgens langs Kollumerpomp richting Warfstermolen. Ik had gezien op Google Maps dat er tussen Warfstermolen en Burum een (nieuw) fietspad was dat ik nog niet kende, door de Keegen. Dus die wilde ik vandaag ook fietsen. Leuk fietspad en niet druk. Vervolgens wilde ik richting N355 (of Friesche Straatweg) maar dan niet via de weg die ik normaliter zou nemen (Kloosterweg).

De Lauwers

Ik wilde namelijk langs de N355 fietsen over een pad dat ik daar vanuit de auto vaak had gezien. Een beetje ‘op goed geluk’ een afslag genomen (aangezien alleen vrouwen over een deugdelijke intuitive zesde zintuig schijnen te beschikken zal ik het maar goed geluk noemen!) en het klopte. Ik kwam precies daar uit waar ik wilde zijn.

Ik ben geboren op nog geen 100 meter vanaf het Zijldiep en dat heet, zodra je de Friese grens over gaat, opeens ‘De Lauwers’. Bij Lauwerzijl (wat betekent “Sluis in de Lauwers”!) heet datzelfde water opeens “Munnekezijlsterried”, om de verwarring compleet te maken! Enfin, ik heb wel wat met dat water. Misschien wel omdat ik er in mijn kindertijd veel aan gespeeld, gevist en op gevaren heb. Het verbindt immers de dorpen uit mijn kindertijd. Wie zal het zeggen. De fiets even op de grens neergezet en genieten van het uitzicht.

Vervolgens door Visvliet heen richting Stroobos. Langs de Hilmahuistermolen, waar ik al vaker langs ben gekomen maar het blijft een leuke molen om te zien én natuurlijk een plaatje van te maken. Via Stroobos – Gerkesklooster richting Eibersburen.

Schelpenpad ’t Honderd

Even overwoog ik via Lutjegast verder te gaan, maar besloot toch het schelpenpad richting Gaarkeuken nog eens te wagen. De vorige keer dat ik daar langs kwam lag er een verse, dikke, laag schelpen op waardoor het niet echt prettig fietsen was. Nu was dat gelukkig anders; de schelpen zijn inmiddels goed ‘ingereden’ en het is prima te doen!

De naam van het pad was mij eerder niet opgevallen, maar nu ik vanaf de andere kant kwam aangefietst zag ik een informatiebord die de naam en de oorsprong van de naam uitlegde; die is gerelateerd aan een boerderijtje dat er heeft gestaan (zie foto van het bord hieronder). Het pad ligt aan de rand van het Westerzand en is zeker de moeite waard! Voordeel is dat de bomen de toch wel stevige wind wat keerden.

Alles bij elkaar een tocht van bijna 53 kilometer en zeer de moeite waard!

Foto’s Kollumerwaard

Klik op een foto voor groot formaat.