Het Bolmeer en Nanninga’s Bos liggen hemelsbreed zo’n 300 à 400 meter bij elkaar vandaan en zijn beide uniek te noemen in hun eigen soort. Het Bolmeer, waar ik het minst van verwachte, was in deze tijd van het jaar toch het mooiste (vind ik). Nanninga’s Bos iets minder spectaculair. Maar toch wel de moeite waard. Het was er vrij rustig en bij het meer kwam ik zelfs helemaal niemand tegen.
Het Bolmeer
Van de website van het Groninger Landschap, die zowel het Bolmeer als het Nanninga Bos in beheer hebben, neem ik het volgende over:
Het Bolmeer is een heel bijzonder meertje. Waarschijnlijk is het een pingoruïne die in het begin van de 19 eeuw bij een afgraving tevoorschijn is gekomen. De pingoruïnes in Nederland stammen uit de laatste ijstijd en zijn ontstaan op plaatsen waar veel water in de grond zat. Door het bevriezen van het grondwater ontstond er een ijsklomp die, naarmate de ijstijd duurde, steeds verder groeide en de grond omhoog drukte. Zo ontstond er een heuvel, een pingo. Toen het ijs smolt, stortte de heuvel in en bleef er een openstaande kraterrand achter, met binnenin een cirkelvormig meertje, een pingoruïne. De kraterrand van het Bolmeer is in de loop der eeuwen begroeid en bedekt met een laag veen. Begin 19 eeuw is een groot deel van dit veen afgegraven en is de plas tevoorschijn gekomen. Lees hier verder.
Hoewel niet met de camera vastgelegd (ze waren té beweeglijk en snel weer weg toen ik ze probeerde te fotograferen) waren er – naast de zwanen – ook Boomklevers. Vogels die ik eigenlijk nooit eerder in het wild had gezien. Bijzonder om te zien hoe ze langs de boomstammen op- en neer gaan! Toen ik besloot niet langer meer te wachten en wegliep keek ik om, .. en daar zaten ze weer! Heb ze maar met rust gelaten verder want ook met 60x Zoombereik lukt het me dan niet om dergelijke vogels van vrij grote afstand ‘uit de hand’ vast te leggen. Ook zag ik nog een aalscholver (van relatief grote afstand). Net toen ik mijn toestel op ’t statief had besloot hij uiteraard weg te vliegen. 🙁 Volgende keer beter.
Ik moet het dus doen met de plaatjes van het meer zelf en de (overigens prachtige) zwanen die er waren en zich helemaal niets van mij aantrokken.
Nanninga’s Bos
Nanninga’s Bos is ongeveer 27 hectare groot en ligt een kilometer ten zuiden van onze Coendersborg in Nuis. Het is in de 19e eeuw aangelegd door de familie Niemeijer, als onderdeel van hun buitenverblijf en later overgenomen door de Nanninga’s die het als houtproductiebos wilden gebruiken. Zij slaagden er niet in om het bos rendabel te maken en lieten de boel de boel.
Daarna heeft het Groninger Landschap het bos in beheer genomen en het wordt geleidelijk aan veranderd van een naaldbos (aangeplant) naar een bos met meer variatie. Ondanks het feit dat er uitdrukkelijk op meerdere plaatsen vermeld is dat honden aangelijnd moeten worden, laten de meeste hondenbezitters die ik tegenkwam de dieren gewoon loslopen. Jammer, want voor de wilde dieren en diertjes is dat niet zo fijn.
Dit hondje (onder), dat mij “dreigend” benaderde, toen ik van het meer naar het bos wandelde, liep overigens niet los in het bos maar hoorde bij een woning tussen het Bosmeer en het Nanninga Bos. Tja, als hondje moet je natuurlijk goed op het baasje (zie foto meisje met paard) passen! Toen ik ‘m voor de tweede keer tegenkwam, terwijl ik terug liep naar de auto, liet hij zich fotograferen.
Om het Nanninga Bos en het Bolmeer te bezoeken kun je de navigatie instellen op Bolmeer 4. Langs de weg is wat ruimte waar je de auto kwijt kunt. Het is er (gelukkig) nog niet zo toeristisch als bijvoorbeeld bij de bossen in Norg (om maar iets te noemen). Hoe het in het voorjaar en de zomer is, weet ik niet. Ik ga er dan zeker nog een keer naar terug denk ik!
Het Bolmeer is via een voetpad te bereiken (langs de berken lopen, zie foto onder)
BOLMEER
NANNINGA’S BOS
DE OMGEVING
Als je, vanuit onze woonplaats, er heen rijdt kom je ook nog langs Jonkersvaart. Ook heel erg de moeite waard om daar eens te stoppen. En natuurlijk Niebert en Nuis.
