Bij de Lettelberter Petten is een vogelkijkhut waar ik al eens eerder naar toe wilde (maar toen liet mijn navigatie mij in de steek).

Na ruim een week met corona en zo’n prachtig weer buiten had ik genoeg van het binnen zitten: ik móest naar buiten. Hoewel de klachten (hoesten, licht kortademig) nog niet helemaal voorbij zijn had ik niet het idee dat ik nog ‘ziek’ was. Dat wil zeggen: niet ziek genoeg om binnen te blijven.

Na +/- 2,5 km wandelen door de Lettelberter Petten wist ik in elk geval één ding zeker: corona is géén griepje! Want m’n benen voelden alsof ik ruim 10 kilometer had gelopen. En dat terwijl onze klachten toch relatief “mild” waren, zo had ik het idee. Dat had ik dus niet verwacht!

Lettelberter Petten

Op waarneming.nl zie je dat mensen regelmatig wat leuks zien bij de Lettelberter Petten. En het is ook wel een uniek gebied om eens een kijkje te nemen. En op vogelkijkhut lees je:

“De Lettelberter Petten liggen nabij het Leekstermeer en zijn tussen 1900 en 1920 ontstaan door het afgraven van veen, als gevolg van de behoefte aan brandstof. Door verlandingsprocessen is hier en daar elzenbroekbos ontstaan. In de bosjes vindt u vuurgoudhaan, boomkruiper en goudvink. Op het water wordt zo nu en dan nonnetje waargenomen.”

Ik hoorde van alles in de bomen, maar aangezien ik geen echte vogelkenner ben weet ik niet wat ik allemaal hoorde helaas.

Bij de vogelkijkhut, en in de Lettelberter Petten, waren redelijk wat mensen. Veel gezinnen met kinderen. De vogels lieten zich niet of nauwelijks zien. Af en toe ‘flitste’ er wat voorbij.

Bij de vogelkijkhut zag ik slechts wat meerkoeten, grauwe ganzen en één aalscholver. Te ver weg ook om er leuke foto’s van te maken. Misschien dat ik in de zomer nog een keer een poging ga wagen, als ik weer met de fiets er op uit ga.

Maar, ondanks dat ik dus geen vogels op de foto heb gezet, was het toch leuk om hier te kijken. Het is een uniek stukje natuur, ontstaan door menselijke activiteit. Het Groninger Landschap heeft het in beheer en er een wandelroute aangelegd.

Petgatenpad

Ik was een beetje overmoedig en stapte het petgatenpad op. Toen ik zo’n beetje halverwege was constateerde ik dat dit na een weekje corona eigenlijk geen goed idee was (beetje instabiel op de benen af en toe!).

Terug gaan vond ik ook geen optie en heb dus het pad maar gevolgd tot ik vlak bij de vogelkijkhut uitkwam. Terug nam ik een ‘veiliger’ route. Maar, het is wel heel erg de moeite waard.

Ben je slecht ter been? Absoluut niet doen! Sommige stukken lagen de planken een beetje onder het waterniveau, het “wiebelt” her en der nogal en er waren stukken waar de planken stevig helden waardoor ik mij aan de boomtakken vast hield om niet weg te glijden. Een reling is er namelijk niet..

Je loopt door een soort moerasgebied heen en het is prachtig om te zien. De foto’s doen de ervaring wat dat betreft geen recht. Een (terechte) waarschuwing van de site van het Groninger Landschap: “De wandelroute van 2,5 km loopt om het moerasbos. ’s Winters heb je waterdicht schoeisel nodig en houd in de zomer rekening met de muggen.”

Foto’s Lettelberter Petten

(klik op afbeelding voor groot formaat)